Let the waves lash and smash down the wall

Let the waves lash and smash down the wall,
that church rats would swarm into the dining hall,
that the bell in the tower would break with a bang and the choirboys
like seagulls would shriek.
And the storm wouldn’t obey. Wouldn’t still.
Would leave a broken bell,
a rat-eaten prayer book, and in the compost
a blossoming scabby potato.

Geef dat de golven de muur geselen tot hij breekt

Geef dat de golven de muur geselen tot hij breekt,
dat de kerkratten de eetzaal instromen,
dat in de klokkentoren de klok stuk slaat en de koorknapen
als meeuwen krijsen.
En de storm niet gehoorzaamt. Niet zwijgt.
Een stukgeslagen klok achterlaat,
een door de ratten aangevreten gebedenboek, op de mestvaalt
een bloeiende, schurftige aardappel.

Anna että aallot ruoskisivat muurin rikki,
kirkonrotat virtaisivat ruokasaliin,
tapulissa kello kolahtaisi puhki ja kuoripojat
kuin lokit kirkuisivat.
Eikä myrsky tottelisi. Ei vaikenisi.
Jättäisi jälkeensä puhkilyödyn kellon,
rotansyömän rukouskirjan, kompostissa
kukkivan rupisen perunan.